Strona:PL Jerzy Żuławski-Stara Ziemia 205.jpeg

—   197   —

 — Niema obawy. Samabym ją panu wyrwała, gdyby było potrzeba.
 Błysnął oczyma niesamowicie.
 — Zabiłbym panią.
 — To się tak mówi...
 Igrać z nim poczynała, jak kot, bawiący się myszą.
 — Nie, pani. Ja jeżeli mówię... Ach! gdybyż to pani mogła wiedzieć, ile ja razy o tem myślałem, patrząc na panią z ukrycia, chłonąc panią oczyma!
 — Aby mnie zabić?
 — Tak. Pani powinna być zabita. Pani na ten świat przyszła na nieszczęście ludzi!
 — Ja i szczęście dać umiem. O! jeszcze jakie szczęście!
 Dreszcz gwałtowny wstrząsnął postacią Łachcia.
 — Ja wiem, domyślam się, czuję. I właśnie dlatego... Szczęście obłędne, które łamie, niweczy... Być mocnym na tyle, zdobyć się na to: palce około białej szyi pani owinąć i ściskać, ściskać, aż dech ostatni uleci! A przedtem nawet ust pani nie dotknąć...
 Dziwna, aż bolesna rozkosz przebiegła Azę dreszczem po grzbiecie.
 — Dlaczego... przedtem... moich ust nie dotknąć? Czy pan nie widzi... jakie są krwawe? czy pan nie czuje — zdaleka — jakie są gorące?
 Łacheć, wyczerpany wzruszeniem, oparł się plecami o ścianę i patrzył na nią w milczeniu nieprzytomnemi oczyma.
 Coby się stało, gdybym ja pana pocałowała?
 — Nie wiem, nie wiem. Ja muszę już iść.
 Zerwał się pośpiesznie.
 — Zostań...
 — Nie chcę.
 — Musisz.
 — Niech pani... niech pani...
 — Słuchaj, — patrz na moje usta. Powiadasz, że to za-