Strona:PL Jerzy Żuławski-Stara Ziemia 043.jpeg

—   35   —

go położenie słońca na firmamencie. Stało już nizko i poczynało różowieć, za śreżogę jakąś złotawą zachodząc.
 — Jak dawno temu, gdyśmy wyszli z wozu? — spytał po chwili.
 — Bo ja wiem? może cztery, może pięć albo sześć godzin...
 — Słońce stało wówczas w zenicie?
 — Tak.
 Mataret wyciągnął rękę ku zachodowi.
 — Patrz, już się skłania. To niepojęte poprostu. Czyżby tak szybko przebiegło po niebie?
 W pierwszej chwili i mistrz nie umiał sobie zdać sprawy z tego dziwnego dlań zjawiska. Przeraził się znów strasznie i patrzył osłupiałemi oczyma na słońce, które snadź oszalało, przebiegłszy w sześciu godzinach połowę niebieskiego sklepienia, podczas gdy na Księżycu zużywa na to godzin kilkadziesiąt. Ale wnet uśmiech rozjaśnił jego szerokie usta.
 — Mataret! — ozwał się — czyż ty już naprawdę nic nie wiesz z tego, czegom ja was w Bractwie Prawdy nauczał?
 Łysy uczeń spojrzał z pytaniem na mistrza.
 — Przecież — ciągnął dalej Roda — dni na Ziemi są krótkie i tylko dwadzieścia cztery naszych godzin wynoszą, a zatem...
 — A prawda, prawda.
 Mimo to uspokojenie patrzyli obaj z podziwem na słońce, mknące w oczach po niebie, jak im się zdawało.
 — Za godzinę gotowa być noc — szepnął Mataret.
 — Przekleństwo! — syknął mistrz, zapominając o tem, co sam przed chwilą mówił, — przekleństwo! Trzysta pięćdziesiąt godzin ciemności i mrozu. I cóż my zrobimy? Nie trzeba nam było wozu opuszczać...
 Teraz Mataret pierwszy połapał się w nowych warunkach.
 — Dwadzieścia cztery, a nawet tylko dwanaście godzin ciemności, przecież to Ziemia.