Strona:PL Jerzy Żuławski-Na srebrnym globie 360.jpeg

 — Stamtąd on przybył — rzekła przytłumionym głosem, jakby niechcąc, abym ja słyszał — i tam powróci, gdy czas nadejdzie. Upadnijcie na twarz.
 I oni na twarz upadli przed widokiem Ziemi, po której deptali ich ojcowie...
 Powstawszy, nie śmieli się zbliżyć do mnie, a gdy ja wreszcie ochłonąwszy, zawołałem ich i począłem im jeszcze wzruszeniem przerywanym głosem tłumaczyć zjawisko, które mieli przed sobą, stali dokoła mych kolan zalęknieni, grozą przejęci, jakby nie pewni, czyli w najbliższej chwili nie uniosę się nad ich głowy i nie poszybuję bladem powietrzem hen, ku tej świetlistej gwieździe!
 Ach! gdybym to mógł uczynić!...
 I wtedy, gdym do nich mówił — nierozumiany — zajęła mnie nagle ta myśl tak, że bezwiednie prawie zamilkłem, zapatrzony na Ziemię, czując tylko, że tym ludziom dokoła siebie nie mam nic zgoła do powiedzenia.
 I oni milczeli dość długo, aż wreszcie, skupiwszy się nieco poza mną, zaczęli trącać się łokciami i szeptać:
 — Patrz, patrz, on przybył stamtąd! — mówił jeden do drugiego, — wskazując snadź na Ziemię.
 — Wtedy, gdy tu jeszcze nikogo nie było...
 — Tak... On tu przywiódł dziada Piotra i jego żonę, Martę...
 — A jednemu, który był ojcem naszego praojca, kazał zostać na pustyni, martwym. Tak Ada uczy.
 — Tego w Piśmie niema. Tam jest tylko mowa o Adamie, to niby Piotr, i o...
 — Cicho, Pismo jest inne. Pismo także on przyniósł stamtąd...
 — Tak, — wszystko on zrobił; dla pierwszych ludzi zrobił tu morze i słońce i stawy...