Strona:PL Jana Kochanowskiego dzieła polskie (wyd.Lorentowicz) t.3 140.jpeg

I mówią: Zać to są boskie zabawy,
 Przypatrować się, jakie ludzkie sprawy.
Oto źli ludzie co za szczęście mają,
 W jakim dostatku dni swych używają!
Próznom ja tedy warował się złości,
 Próznom zachował ręce w niewinności,
Cierpiałem niewczas przenaszladowanie,^[1]
 Podejmowałem cały dzień karanie.
Jeslibych tak rzekł w głupiem sercu swojem,
 Wzgardziłbych, Panie, wiernym ludem Twoim;
A chcąc w tej mierze co pewnego stawić,
 Nie mogłem ludzkim rozumem się sprawić,
Ażem wszedł, Panie, do przybytku Twego,
 Tamem obaczył przyszły czas każdego.
Inaczej tego powiedzieć nie mogę:
 Na ślizkim gruncie położyli nogę.
Niepewne skarby posiedli na ziemi,
 Bo skoro zagrzmi Twa pomsta nad niemi,
I pan i państwo znikną w ocemgnieniu,^[2]
 Prosto, jako sen na pierwszem ocknieniu.
A ich władania, ich wysady^[3], Panie,
 Śmiech tylko ludzki w mieście Twem zostanie.
Ale niźli to serce me pojęło,
 Siła troskania, siła myśli wzięło.
A wszytko prózno, bo długo myśliwszy,
 Co dalej, temem jeszcze był wątpliwszy,
Tak, żem też być mógł przed oczyma Twemi
 Poczytan między bydlęty sprosnemi.

1. prześladowanie.
2. w okamgnieniu.
3. przepych, sadzenie się.