Strona:PL Jana Kochanowskiego dzieła polskie (wyd.Lorentowicz) t.2 018.jpeg

I przybywać^[1] mu rzkomo, ale nie wiem czemu,
Zawżdy na czymści schodzi^[2] państwu niesporemu.^[3]

PIEŚŃ II.^[4]

 Serce roście, patrząc na te czasy:
Mało przedtem gołe były lasy,
Śnieg na ziemi wyzszej^[5] łokcia leżał,
A po rzekach wóz nacięższy zbieżał.

 Teraz drzewa liście na się wzięły,
Polne łąki pięknie zakwitnęły;
Lody zeszły, a po czystej wodzie
Idą statki i ciosane łodzie.

 Teraz prawie^[6] świat się wszystek śmieje,
Zboża wstały, wiatr zachodny wieje;
Ptacy sobie gniazda omyślają,
A przede dniem śpiewać poczynają.

 Ale to grunt wesela prawego,^[7]
Kiedy człowiek sumnienia całego,
Ani czuje w sercu żadnej wady,
Przeczby się miał wstydać swojej rady.

1. czas teraźniejszy, z przyrostkiem ć.
2. zbywa.
3. to jest takiemu, któremu się nie wiedzie.
4. w części — podług Horacego (ody siódmej i dwunastej, księgi IV).
5. wyżej (wyszej od pierwiastka wys).
6. jak należy.
7. prawdziwego.