Strona:PL Jana Kochanowskiego dzieła polskie (wyd.Lorentowicz) t.1 138.jpeg

Dwie pięści Borzuj zamknione pokazał,
 Jednę z nich obrać Fiedorowi kazał.
On wziął za prawą, w obieraniu zbłądził,
 Pieszkowi przodek białemu przysądził.
Terazby czas był, panny z Helikona,
 Przywieść na pamięć, jakich która strona
Fortelów przeciw drugiej używała,
 A nim się prawie^[1] wojna dokonała,
Jaka moc wielka ludzi poginęła,
 A komu głowę czyja szabla ścięła.
Nie śmiem się bez was puścić na tę wodę,
 Bo widzę zbytnie wielką niepogodę;
Wy same nawę i żagle sprawujcie,
 A gdzie co trudno, tam mię zastępujcie.
Iż tedy przodek^[2] przypadł Borzujowi,
 Kazał wnet w pole wyciągnąć pieszkowi,
Który natenczas paniej posługował,
 Jednak nikomu serca nie zepsował,
Bo przeciw niemu Pan wojska czarnego
 Wyprawił takież^[3] dworzanina swego.
Jeden drugiemu niechciał namniej złożyć.^[4]
 Natarłszy na się, nie mogli się pożyć,^[5]
Bo Pieszek, jeśli na bok nie uderzy,
 Bać się nie trzeba, w czoło darmo mierzy.
Potem się cicho, z obu stron skradali,
 To stąd, to zowąd na się przymierzali,

1. według prawideł.
2. pierwsze posunięcie.
3. także.
4. nie chciał bynajmniej ustąpić.
5. pokonać.