Strona:PL Jana Kochanowskiego dzieła polskie (wyd.Lorentowicz) t.1 136.jpeg

Gdzieby wpadł w sidło, kiedy lud potraci,
 A szachu nie wziął, taki met^[1] nie płaci.
Te w sobie karta zamykała sztuki.
 Oni, choć mieli z potrzebę nauki,^[2]
Wszakoż ją przedsię radzi przeczytali,
 A dla ćwiczenia zawżdy szachy grali.^[3]
Kiedy czas przyszedł, wsiedli na swe konie,
 Nic nie czekając, żeby słano po nie.
Nadzieja dobra każdego cieszyła,
 A z drugiej strony bojaźń je trapiła,
Abowiem tam już miało się pokazać,
 Komu tak miły zakład miano skazać;
Kto zaś z lekkością miał z pałacu wynić,
 Każdy miał z sobą nie lada co czynić.
Ale że była ta królewska rada,
 Niż co poczęli, siedli do obiada,
Gdzie drudzy goście i z królem siedzieli,
 A ci zeznawać^[4] z obudwu stron mieli.
Gdy się najedli, obrusy zebrano,
 A potem na wet szachownicę dano.
Król, pomilczawszy, rzecz do nich uczynił,
 Prosząc, żeby go żaden z nich nie winił,
Iż, ócz^[5] był proszon, aż dotąd odkładał
 Wszytko na same, a ich godność składał,^[6]

1. mat w dawnej polszczyźnie nazywano metem.
2. tyle nauki, ile potrzeba wymagała.
3. grać szachy— skladnia staropolska.
4. być świadkami przy grze.
5. o co.
6. odwoływał się do nich samych i do ich godności.