księża spowiednicy, biskupi; perswadowali, prosili, że nie zasłużył śmierci, ignorancyą[1] zgrzeszył. Ledwoć effecerunt[2], że nie kazano rozstrzelać, ale na praszczęta[3] przez Gałeckiego[4] regiment. Stanął tedy regiment dwiema szeregami według zwyczaju; dekret taki, żeby piętnaście razy biegał, odpoczywając nihilominus[5] na skrzydłach. Przebieżał dwa razy — ludzi w regimencie połtora tysiąca, kożdy po razu zatnie — trzeci raz padł w poł szeregu; nad prawo sieczono i leżącego. Tak ci wzięto go w prześcieradło, aleć zaś powiedano, że się nie mogł wysmarować[6]. I tak one srogie pociechy obrociły się w wielki smutek, bo krol przez cały dzień i nie jadł i nie gadał z nikim, wszystek dwor jak powarzony. Tak ci i mnie zbawili tak kochanego zwierzęcia i sami się nie nacieszyli, jeszcze sobie turbacyej przyczynili.
Bywało też to u mnie myślistwo z podziwieniem ludzkiem. Począwszy od ptakow, zawsze mi[e]wałem bardzo dobre sokoły, jastrzęby, drzemliki[7], kobusy[8], kruki, co do berła[9] chodziły i kuropatwy pod nimi olegały, zająca zalatowały, jako rarog; wszystko to ptastwo praktykowało swoję powinność. Jastrzębia raz miałem takiego, ktory był zbyt rosły, a tak rączy, że kożdego ptaka uganiał i do najmniejszej ptaszyny nie
_547.jpeg&oldid=2680207){kind=link}