rzyna Rafal, syn Marcina, kasztelana sochaczowskiego Korycki jeszcze tam był został i tak wiele Polakow, ktorzy tam już assueverunt[1] i nie spodziewali się tak mieć w Polszcze dobrze, powrociwszy na swoję fortunę. My też, stojąc blisko siebie obozami cum Caesareis[2] przez niedziel 8 czy więcej, uprzykrzyliśmy się sobie znacznie; oni na nas narzekają że »czatownicy nas kradną«, my zaś na nich, że nam żony ich w obozie chleb zjadają. Odsunęliśmy się tedy od nich trzema milami; i tam po staremu trafiły, lubo tak już nie często. Przychodzą interium[3] listy od krola naszego denuntiando imminentia na ojczyznę od Moskwy pericula[4], ażeby za powtornym ordynansem być na pogotowiu ad regressum[5] ku granicy.
Mnie jedno wielką czyni dystrakcyą[6] owe afektow zawzięcie. Listy latają częste stamtąd i ode mnie. W jednej godzinie napadnie myśl, żeby zostać, w drugiej, tego nie czynić; znowu koniecznie nie może być inaczej, tylko uczynić, bo mi przecię żal było rzucać nie tak daleko fortunę, jako afekt taki, ktoremu o podobny trudno. Passuję się tedy z owemi myślami, jako z niedźwiedziem. Kiedy ten umysł przypadnie, żeby zostać, to jakaś wesołość ogarnie człowieka; skoro zaś nastąpi, żeby nie zostawać, to tak[a] znowu alteracya[7], żałując afektu owych ludzi i biorąc przed oczy tak,
_110.jpeg&oldid=2632882){kind=link}