Strona:PL Jachowicz Bajki i powiastki 090.jpeg

Z pokoju do pokoju, bez żadnej przeszkody,
 Przechadzał się kruczek młody;
A że do kobiet zwykle lgną ptaszęta,
Najbardziej lubił wpaść między dziewczęta.
Zawsze »dzień dobry« powiedział im z rana,
 Odwiedzał jednak i pana;
 Przylatał czasem do dzieci,
 Czasem i na dwór wyleci,
 Biegnie w ogród dla połowu
 I wraca znowu.
Wszędzie go pełno, wszędzie on się znęci,
A wszędzie figla spłata, gdzie się tylko wkręci.
Raz u panien igliczka gdzieś się zapodziała,
Lecz igliczka to rzecz mała,
 Na igliczce świat nie stoi,
 Wkrótce o szkodzie zapomniano swojej.
Jakoś znów niezadługo służącej dziewczynie
 Naparstek ginie.
 Dalej zginął pierścionek z drogimi kamyki
 I brylantowe kolczyki.
Tu dopiero harmider, dom się w piekło zmienia
Pełno było domysłów, pełno podejrzenia,
 A nikomu w myśl nie wpadnie,
 Że to młody kruczek kradnie.
Raz się ów panicz zbliżył do stolika,
Porywa srebrny dzwonek i przez okno zmyka.
Dzwoni... a na ten odgłos służący wybiega
I na gorącym razie złodzieja spostrzega.
— A tuś mi! to ty ptaszku takie płatasz licho?
Rzekł i tuż za złodziejem posuwa się cicho.
Idzie za głosem dzwonka kroki powolnemi,
Widzi, jak kruk nieznacznie spuszcza się ku ziemi,