Słynął niegdyś w gubernii wołyńskiej ze staroświeckich obyczajów dwór JW. Marszałkowej Nowowiejskiej, w Humiennikach. Jeździli tam ludzie, jako do jedynego źródła, gdzie dawne obyczaje ze czcią niemal religijną przechowywać umiano. Ubliżylibyśmy pamięci zacnej matrony, chwaląc ją za cnotliwe dopełnienie obowiązków.
Ale i słońce ma plamy i święty, pono, 77 razy na dzień zgrzeszyć może. Pani Marszałkowa w całem swem życiu, nie splamiła się wprawdzie niczem, miała jednak małą słabostkę — oto nadzwyczaj lubiła Echo, które się w jej ogrodzie słyszeć dawało. Byłoż bo to i echo tak osobliwe, że słabotkę tę JW. Marszałkowej najzupełniej usprawiedliwić należy.
Trafiały się w Humiennikach, i nie rzadko nawet, liczne zebrania i sute obiady; zwykle więc, gdy już goście od stołu ruszyli, pan Aleksander Pausza, powinowa-
