Niedawno temu zapisaliśmy w jednym z listów wrażenie, jakie na nas uczyniła „Literatura w Galicyi“ p. Wład. Zawadzkiego — a oto leży przed nami równie żywy obraz Dziennikarstwa w Galicyi, w r. 1848. I tu i tam autor powiedzieć może — quorum pars fui. Patrzył na to, był sam czynnym, wybornie pochwycił i zapamiętał, opowiadać umie z prostotą niewymuszoną, z otwartością pociągającą, z pewnym naturalnym wdziękiem, z akcentem prawdy, tak że opowiadania jego nie znajdą obojętnych czytelników. Dodajmy, że sąd wszędzie trzeźwy a ciepły, zdrowy a nie przesadny, że mimo mnóstwa szczegółów drastycznych, autor nie szuka skandalu tylko prawdy. To téż, bez pochlebstwa, Literatura i Dziennikarstwo w Galicyi Zawadzkiego zostaną jako źródła do historyi duchowéj téj części kraju... Czytaliśmy naprzód rzecz tę w odcinku dziennika i żywo nas zajęła, powtórzyliśmy w książce z przyjemnością, i nieskończenie wdzięczni jesteśmy autorowi, że te wspomnienia spisał i że je ogłosił. Nikt go w tém zastąpić nie mógł.
Księgarnia Gubrynowicza i Schmidta we Lwowie wydała, także poprzednio w odcinku jednego z pism galicyjskich ogłoszone, Wspomnienia o Adamie Mickiewiczu przez Aloizego Ligęzę Niewiarowicza. Spotykaliśmy się już z polemiką, jaką niektóre ogłoszone tu szczegóły wywołały. Wspo-
