ba i zkąd brać na nie cegły i kamienie! Przyszły biograf Długosza znajdzie tu szacowny wielce materyał do charakterystyki człowieka i skazówki do odtworzenia postaci znanéj nam tylko z niewielu rysów ogólnych. Oprócz téj korespondencyi, ileż innych rzuca światło nowe na wypadki dziejowe XV-go wieku!
Mówiliśmy już o zapowiedzianéj przez p. Żupańskiego korespondencyi Jana Śniadeckiego z lat 1787 do 1830. Zdawałoby się, że po Balińskim i jego pamiętniku, niewiele się już może znaleźć nowego do biografii uczonego astronoma; korespondencya ta wszakże daje nam go poznać takim, jakim się on sam, nie myśląc o tém, nie chcąc, bez świadomości i zamiaru odmalował. Wielu ludzi traci na takiém bliższém poznaniu — Śniadecki na niém zyskuje. Jest to jeden z tych żywotów gorącego poświęcenia, z zapomnieniem o sobie, jakich przykłady są nader rzadkie. Szczególniéj listy z czasów Sejmu grodzieńskiego, gdy Śniadecki wysłanym był dla czuwania nad interesami zagrożonemi Akademi krakowskiéj, stanowiące całość nieprzerwaną, są niezmiernéj wagi i interesu.
Obok téj korespondencyi nie wiem czy się nam uda postawić zbiór listów ministra Brühla do córki jego hr. Mniszchowéj, który zabraliśmy właśnie z sobą, aby go przygotować do wydania w oryginale[1]. Brühl nie maluje się w nich inaczéj jak w dziejach, lecz występuje tu jaśniéj i dobitniéj. Nie zyskuje, niestety, na poznaniu i przybliżeniu się do niego, z wielu względów traci nawet, ale dzieje zyskują kilka szczegółów, kilka rysów, z których historyk skorzysta. Hr. Mnisz-
- ↑ Nowa poważna praca! Red.
