Na scenie farsa i tragedja uderzają się łokciami. Pogrzeb przerzyna wesele, chrzciny zatrzymały trumnę.... Trup skostniałą ręką błogosławi czy urąga dziecku siwemu już w kolebce...
A rok górą płynie wolno, wolno, odsłaniając coraz oblicze na pół zgrzybiałe, pół dziecięce...
— Nic nowego pod słońcem!
— Niewyczerpana rozmaitość... Nic się nie powtarza. Nie ma dwu liści podobnych, ani dwu dni jednakowych, od świata początku. Niewyczerpana twórczość natury... Mastodonty spać poszły, miljony bakteryj zajęły ich miejsce. Wieki postępu! Filoksera[1] i trychiny[2]! Inaczej byłoby przeludnienie...
— Formy zawsze jedne i formuła taż sama... tylko co lodowników nie widać. Cywilizacja się kończy, nowa epoka od dzikości rozpocznie... Płótno Penelopy bez końca...
— Formy jedne, ale coraz słabsze odlewy... Ziewać się chce! Partacze...
— Złudzenia! mrzonki, widziadła... Nic rzeczywistego... wszystko się rozpada w ręku... Idźmy spać...
Wrzawa rośnie... Za górami słychać trzask walących się gór i szum uciekającego morza... wulkan wybucha śmiechem ognistym i gaśnie... Ruiny kładną się spać w pustyniach... a lasy z drugiej strony trzebi zajadła siekiera zniszczenia. Dzicz burzy świątynie — wojska oblegają grody — krew płynie, pieśń miłosna gra nad strumieniami, kończąc się kaszlem suchotniczym... Mrok zwolna zapada z góry...
Z tłumów na drewnianych szczudłach wydobywają się bohaterowie w purpurach jedni, w białych szatach drudzy, inni w łachmanach... W ręku jednych miecz, u drugich pióro, u trzecich dzwonki błazeń-
