z katedry dla mniéj przygotowanych słuchaczów, koniecznością jest szerzéj się rozwodzić nad genezą każdego wniosku; być bardzo może, iż profesorowie właściwości wykładu swego z katedry, bezwiednie przenoszą do ogłaszanych prac historycznych; ta obfitość słowa jednak, to omawianie zbyt troskliwe, nic czytelnikowi nie zostawiające do dopełnienia — raczéj wadą niż przymiotem nazwać się może.
Jest ono cechą naszéj nowéj szkoły, która głębszą się okazać usiłuje; jest nią niekiedy wistocie, ale też często czytelnika nuży powtarzaniem tego, co on z łatwością przyswoił sobie, i od czytania w końcu odstręcza.
Obok „Rocznika Filaretów”, drugiego pisma peryodycznego młodzieży „Ziarna” postawić nie można; jest ono więcéj beletrystyce poświęcone i tylko jako zapowiedź godne wspomnienia.
Szczęśliwe rozstrzygnięcie konkursu imienia Bogusławskiego, które dwa imiona nowe wprowadza w szranki z najlepszą wróżbą przyszłości, po tylu a tylu zawodach doznanych na konkursach, obudza zajęcie i ciekawość zwłaszcza tém, iż uwieńczeni pisarze dramatyczni dotąd nikomu znanymi nie byli. Jest to od dawna pierwszy konkurs, który wydał pożądany owoc; bogdajby ten, który ogłosiła „Gazeta Rolnicza”, równie dał szczęśliwy rezultat...
Dochodzą nas aż tu dźwięki koncertów warszawskich i odgłosy o wystawach dzieł takich jak Munkaczego „Chrystus przed Piłatem”, którego powinszować wam należy. Do ocenienia własnych mistrzów, gdy już dziś niepomierne szafowanie tém imieniem weszło w zwyczaj, potrzeba ażebyśmy też znali obcych. Tacy jak Munkaczy wskażą najlepiéj jak my swoich szanować mamy. Matejko kończy pono „Dziewicę Orleańską”, która wykonaniem i treścią sąd o nim obcym uczyni możliwym; wyjaśnień dla nich nie będzie potrzeba. Obcy mogli nie zrozumieć „Grunwaldu” lub „Hołdu pruskiego”, ale sąd prawdziwych znawców o „Dziewicy Orleańskiéj” da nam miarę wielkiego ich twórcy.
