Chciałem wam przynieść, drodzy czytelnicy, coś zupełnie świeżego, nowego, coś znanego tak mało, abyście mogli miéć pierwiastki same... Niestety! wierzcie mi, nowém jest to tylko, co jest bardzo starém, i co zapomnianém zostało.
Czy znacie historyę naparstka? Jakiś ktoś, co nie był zbyt silny w archeologii, utrzymywał, iż naparstek wynaleziony został około 1648 roku, i że przed tą epoką ludzie kłuli sobie palce, nie szukając na to lekarstwa.
Na nieszczęście, prześliczna ilustrowana Książka Rzemiosł, do któréj wiersze napisał Hans Sachs, a rysunki dorobił sławny J. Ammon, dowiodła, że fabrykanci naparstków istnieli już w XVI wieku. A potém, po nici do kłębka, posuwając się wstecz, spostrzeżono, iż Egipcyanie, którzy się posługiwali dyamentowemi dłutami do łupania skał, wyrobili téż i naparstek dla swoich kobiet. Czytajcie tylko Ebersa, a obaczycie, że te mumje na długo przed wami wymyśliły gobeliny, a nawet robiły pończochy, co już zupełnie zdetonowało naród, który dotychczas wyłącznie dla siebie reklamował piérwszą ideę pończoch. Zupełnie jak u nas. Późniéj dopiéro i pończochy, i inne dziane wyroby w tak głębokie poszły zapomnienie, że trzeba je było wymyślać na nowo. (Gobeliny te i trykotaże wystawione są w nowych muzeach egipskich i oglądać je tam można).
Jeśli mnie teraz ktoś przekonać zechce, że na Salomonowéj świątyni były piorunochrony, nie powiem ani tak, ani nie. Grzebiąc się dzi-
