Strona:PL JI Kraszewski Awantura from Świt 1885 No 61 Ł 4.png

 Hrabina Idalia, dowiedziawszy się o Bartskich po raz piérwszy, nie zważywszy następstw jeszcze, nieco rozgorączkowana, przyznała się przed mężem do całéj swéj przeszłości i wyjednała przebaczenie tém łatwiéj, że przyszłą zdobyczą, jaką sobie obiecywała, miała się z nim podzielić.
 Ze zwykłą lekkomyślnością swoją hrabia Adaś, zawsze żyjący tylko dniem dzisiejszym, wkrótce zapomniał o wszystkiém.
 Nie przywiązywał wagi, nie dawał wiary w to, ażeby starzy mieli coś poświęcić dla odzyskania wnuka.
 A że podpieranie ruiny nieustanne, sprzedaże koni, ratowanie się lichwą, niesłychanie Strzeleckiego pochłaniały, niemal zapomniał o Bartskich, zdawszy ich zupełnie na żonę.
 Parę razy zapytał ją:
 — A cóż twoi Bartscy?
 I otrzymywał odpowiedź:
 — Nieznośni ludziska do ładu z nimi trafić niepodobna. Chcą, nie chcą.
 Gdy układ nareszcie został zawarty, hrabina Idalia już się była porozumiała z Witoldem. Oboje tak sobie byli dogodni, tak im z sobą było dobrze, iż postanowili dzielić wspólne losy.
 Strzelecki o bożym świecie nie wiedział, potrzeba go się było pozbyć. Godzili się na to oboje. Witold tylko nalegał:
 — Sans esclandre!
 Hrabina także wrzawy i hałasu chciała uniknąć. Umówioném było, że ona wyjedzie naprzód do wód dla zdrowia. Celem miał być Wiesbaden, chociaż, mimo upałów, miała zamiar hrabina Idalia wprost jechać do Włoch i tymczasem gdzieś u brzegu morza zatrzymać się dla kąpieli, czekając na hrabiego Witolda.
 Siedzieli jednego wieczora we troje po rozejściu się gości. Strzelecki sobie zapalił cygaro i wyciągnął się w fotelu, gdy hrabina wstała i, powolnym krokiem zbliżając się do niego, rzekła ostygłym głosem:
 — Słuchajno, Adasiu...
 — Droga moja — westchnął Strzelecki — wiész, że ja zawsze je suis tout oreilles, gdy do mnie mówić raczysz... Słucham.
 Pocałował ją w dosyć obojętnie podaną mu rękę.
 — Ja jadę do Wiesbadenu — odezwała się hrabina.
 — A ja? — zapytał Adaś.
 — No, ja nie wiem — mówiła daléj żona — naprzód dla mnie Wiesbaden est de toute necessité, a ty jesteś zdrów zupełnie.
 — Ale, ba!
 — Potrzeba uniknąć wydatków — kończyła hrabina — wiész, jak koło nas, z twojéj łaski, krucho. Ja się ograniczę nadzwyczaj skromnemi pokoikami, wezmę tylko Rozalię.
 — A mnie nie?
 — Nie.
 Strzelecki zadumał się, czyby się to nie dało na jaką osobistą korzyść obrócić.
 — Chcesz jechać do Wiesbadenu — począł po namyśle — ale w téj chwili, kochana Idalko, w kasie jest...
 — Deficyt, wiem! — odparła żona z rezygnacyą.
 Witold dodał cicho:
 — Stan normalny.
 — Z czemże pojedziesz? — zapytał Strzelecki.
 — Chciałam się ciebie o to zapytać! — rozśmiała się Idalia.
 — Gdyby Witold, który ma kredyt niewyczerpany, chciał nam dopomódz — wtrącił hrabia.
 — Ja o to samo chciałem ciebie prosić, bo mi na mój katar żołądka nakazują Homburg — szepnął Witold szydersko. — Sprzedajesz konie; mówią, że ogromne wziąłeś pieniądze za nie...
 Strzelecki się z krzesła porwał i aż podskoczył, rękę przeciągając po gardle.
 — Ale byłem zadłużony po póty... Gdyby nie konie, ba! coby się stało, nie wiem.
 — Widzisz, niewdzięczny — odezwał się Wi-