Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Syn Jazdona tom 3 130.jpeg

ludzi. Za żywota też pono ucierpiała wiele. Wieczny jej spoczynek.
 — Więc Przemko miał ją dać udusić? — zapytał Biskup.
 — Prosty lud tak głosi, ale jego baśniom nikt wiary nie daje — dokończył pleban.
 — Prawdy dojść trudno, gdy z książęty sprawa — zawołał Paweł. — Jeżeli winien Przemko — będzie w Poznaniu klasztor jaki fundował, wiosek mu nada kilka, a grzech mu odpuszczą.
 Szydersko rzekł Biskup z gorączką, która z każdego wyrazu jego tryskała. Ostrożniejszy pleban, spuścił oczy i nic na to nie odpowiedział.
 — Na sądzie ostatecznym prawdy się dowiemy! — zamruczał Paweł.
 Spojrzał w okno ks. Paweł.
 W podwórcu, którego już znał wszystkich mieszkańców, postrzegł postać nową, — i z pożądliwą ciekawością, począł się jej przypatrywać.
 Był to ktoś w sukni podobnej do noszonych przez duchownych, zmierzający ku baszcie, którą ks. Paweł zajmował.
 Pierwszy raz od osadzenia tu więźnia — zjawiał się obcy.
 Zajął też Biskupa, który cały do okna się przychyliwszy, pilnie mu się przyglądał. Przybysz podniósł głowę do góry, a ks. Paweł dostrzegł rysy dobrze mu znane, których przypomnieć sobie nie mógł, bo odzież duchownego wskazywała.