Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Syn Jazdona tom 3 079.jpeg

dreszcze po nim przeszły, ale wprędce męztwo wróciło.
 — Słuchaj ty, wiedźmo jakaś — począł głośno i groźnie, — ja za tobą goniąc już pół dnia straciłem.
 — A czegóż chcesz odemnie? — odezwała się głosem złamanym i łagodnym.
 — Oto ja tobie przyszedłem powiedzieć, nie od siebie! rozumiesz, — mówił Wierzeja — nie od siebie! że jak się będziesz Biskupowi na oczy nawijać po kościołach i ulicach, a nie zejdziesz mu z drogi...
 — To co! — spytała dumnie, podnosząc głowę Bieta.
 — To ja, sługa jego, — dokończył stary — z kamieniem u szyi do wody cię cisnąć każę.
 Wcale nie zlękniona Bieta popatrzyła nań długo.
 — Myślisz, że ja się tego nastraszę? — odpowiedziała ze śmiechem — A! toć mi zrobisz łaskę! bo mi życie nosić na ramionach obrzydło, a dopókim żywa chodzić za nim muszę.
 Wiesz ty, dla czego ja za nim chodzę?
 Dopominam się u niego o zgubioną duszę moją — niech mi ją odda. A kto mnie z klasztoru i od ołtarza dla zabawki wziął!? Wiesz ty?
 Wierzeja splunął.