Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Syn Jazdona tom 2 159.jpeg

 — Daję to co niosę, ofiaruję co mi powierzono — rzekł kanonik. — Z siebie, choćbym rad, nie mogę nic. Nie przystałoby mi też z pasterzem się targować.
 — A Pasterz za gardło zduszony, musi zdać się na waszą łaskę lub niełaskę, i przyjąć co mu dacie! i dziękować!
 Rzucił się gniewny.
 — Znacie mnie, — począł zbliżając się do Dzierżykraja — przynajmniej tyle, iż wiedzieć powinniście: gdy na dnie serca mego kwas zostanie, wyrośnie w tej dzieży dla was niezdrowe ciasto!
 Zmuszony do zgody, przyjmę ją ale — —
 — To rzecz sumienia Waszego — przerwał kanonik.
 Paweł złośliwie się uśmiechnął.
 — Powtórzcież warunki — rzekł.
 Poseł patrząc na niego, począł je wyliczać powoli.
 — Nóż mam na gardle — krzyknął Biskup. — Słyszycie! Spisujcie tę zgodę niecną.. przyjmuję!
 Walter poskoczył i z serdecznością wielką po rękach go zaczął całować — chociaż Biskup go odpychał
 Dzierżykraj dobył pargamin przygotowany wcześnie i położył go przed Biskupem.
 Milcząc godził się teraz na wszystko, chociaż