Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Syn Jazdona tom 2 087.jpeg

drżący od gniewu tłumionego, podszedł ku drzwiom bocznym, otworzył je i wyszedł do komnat dalszych, a podwoje natychmiast się za nim zamknęły.
 Biskup pozostawszy sam, rzucał się jeszcze gniewny po izbie pustej, chodził spodziewając może powrotu, wreście zważywszy, iż zadaleko się posunął, bo najłagodniejszy z ludzi cierpliwość w końcu postradał — usiadł na ławie i klasnął w ręce.
 Wszedł powoli stary ochmistrz księcia.
 — Oznajmijcie Jego Miłości, — odezwał się Paweł, — iż nie ruszę się ztąd nie dokończywszy rozmowy. Pasterz ma prawo upominać się i napominać, niech wynijdzie!
 Nic nie odpowiadając stary wysunął się, czas jakiś upłynął nim powrócił on, i w drugich drzwiach Bolesław się ukazał.
 Biskup znacznie był ostygł. Powstał zobaczywszy księcia.
 — Nie dziwujcie się Miłość Wasza, — rzekł — iż się uniosłem, bom krzywdy doznał. Nie zwykłem do tego i domagam się na winowajcach kary.
 — Wskażcie ich — odparł Bolesław.
 — Głos powszechny ich wytyka, Toporczycy wasi są!
 — Każcie przeciw nim dowieść tego — rzekł książe.