Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Syn Jazdona tom 1 165.jpeg

wam, bo was szacuję, nie chcecie głosować? macie sumienia wątpliwość, usuńcie się.
 — Właśnie to sumienie stać mi każe! — odparł dumnie ksiądz Janko.
 — Nie sprawicie nic...
 — Ale spełnię powinność — począł rozgrzewając się ksiądz Janko. — Księże Szczepanie! Boga miejcie w sercu, pamięć miejcie na świętych poprzedników, co siedzieli na tej stolicy; nie prowadźcie na nią człowieka, któremubyście ochmistrzostwa w domu nie powierzyli. Znacie go jakim jest! Psy mu są droższe niż ludzie! Życie wiódł bezżenne z nałożnicami, które do dziś trzyma. Mężobójca! gwałtownik, pieniacz, mściwy! A wy go chcecie postawić na świeczniku tym, obok najstarszego księcia, którego on jest wrogiem!
 — Właśnie dla tego, że mu jest wrogiem! zgadliście, — przerwał Szczepan. — Książe Bolesław pobożny, czystych obyczajów jest, ale słaby, ale niedołężny. Nam tu innego potrzeba!
 Tu się wstrzymał.
 — Ranae regem petentes! — rozśmiał się szydersko a boleśnie ksiądz Janko. Chwycił czapkę z ławy i chciał uchodzić, gdy ksiądz Szczepan go zatrzymał.
 — Ojcze! to wasze ostatnie słowo?
 — Dwu ich nigdy nie miałem! Pierwsze