Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stara baśń tom 2 120.jpeg

 — Ale nas gromada! — zawołano.
 — Bez głowy! — dodał Bumir. — Wam na wiecach o wilczéj swobodzie prawić... ale nie grody dobywać... Wy ziemianie, z pługiem chodzić, a z oszczepem na wilka, albo i na niedźwiedzia, a nie na kamienne ściany. Nim wy je dobędziecie, sami się weźmiecie stokroć za łby.
 Wizun słuchał i milczał, oczyma rzucając to na Miłosza, siedzącego z głową spuszczoną, to na Bumira, to na Myszków.
 Starszy z krwawą szyją ujął Wizuna za rękę i odciągnął go nieco w stronę od Bumira i Miłosza.
 — Idźmy gdzieindziéj radzić, aby nam nie śmierdział ten Chwostykowy niewolnik!
 Kupa się ruszyła za nim, ale Wizun pozostał w miejscu.
 — Niech każdy prawi co na sercu ma — odezwał się — na wiecu i na radzie wszystko wolno... a co starszyzna uradzi, dlatego przewiedzie.
 Pozostali więc na miejscu, a gdy się stało milczenie, rzekł Miłosz, wciąż zapatrzony w ziemię.
 — Pierwsza rzecz, chcecie boju, toć bez wojewody nie ruszycie... obierzcie sobie wodza.
 Niektórym się zdało, że za sobą to mówił i poczęli wołać.
 — Leszka żadnego! żadnego!.. kmiecia!
 — Wybierajcie choćby konia i wołu! — wrzasnął Miłosz — a no wybierać trzeba, bo was jak