Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stara baśń tom 1 212.jpeg

 — A na Kupałę! jutro Kupały! ho! ho!.. Chłopcy się popiją, poszaleją, to mnie może wezmą za młodą dziewczynę, a niektóry pocałuje!
 Baba podskoczyła śmiejąc się, podeszła ku dziewczętom i usiadła przy nich na ziemi.
 — Chcecie bym wam wróżyła? — spytała.
 Siostry obie milczały, baba im po twarzach patrzyła.
 — Z takich liczek wróżyć łatwo — mówiła śmiejąc się dziwacznie i przekręcając głową — o! o! śliczneż lica, kwitną jak lilije... I jam téż je kiedyś miała, takie białe i różowe... słońce lilije popaliło, deszcze krasę popłukały... a nie deszcze, łzy to były... łzy!
 I kiwała głową, wyciągając rękę ku Dziwie.
 — Daj no dłoń, powróżę.
 Niechętnie wyciągnęła ku niéj rękę dziewczyna. Jaruha pilnie wpatrywać się w nią zaczęła.
 — Dłoń to biała, nienamulona... wielka bieda z taką dłonią, tysiąc chłopców sięgnie po nią... a królewna żadnego nie zechce...
 Zapatrzyła się w rękę.
 — Pójdziesz jutro na Kupałę?
 — Pójdę — odezwała się Dziwa.
 — Nie idź! mówię ci, nie idź lepiéj... Jak pójdziesz, krew się poleje...
 Dziwa zbladła.
 — Jaruho — odezwała się — po co mnie straszysz... Wiesz, że w domu zostać nie mogę... a