Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stach z Konar tom I 186.jpeg

—   182   —

dał i ciągle z sobą walczyć się zdawał. Niezrozumiałe wyrazy jakieś z ust mu się wyrywały.
 Czas upływał, a Stach się niecierpliwił.
 Wytrzymał go Juchim długo, naostatek z siedzenia wstał i skrzynię otwartą, która przy nim była, począł pilne na kłódki zamykać — Stach z łańcuchem w ręku czekał.
 Nagle dziwny obrót wzięła sprawa, żyd z uśmiechem jakimś smutnym odwrócił się ku niemu.
 — Jakże was zowią? — zapytał.
 — Zabor z Przegaju.
 — Panku Zaborze, — odezwał się żyd zwolna — coby to było z wami żebyście wy tego Stacha nie mieli ciotecznym? Musielibyście albo łańcuch stracić, albo dać grzywien dwieście, albo w ciemnicy siedzieć — A no! idźcie sobie z Bogiem i z łańcuchem! Dla pamięci waszego ciotecznego, ja za was grzywny zapłacę. Oddacie mi je bez lichwy gdy będziecie mogli. Stach mnie raz w ulicy od motłochu wybawił i życie obronił. Godzi się abym za niego wam zapłacił.
 Stach zarumienił się mocno, przygodę tą, dawniejszą jeszcze ledwie sobie teraz przypomniał, skłonił głowę.
 — Bóg zapłać? — rzekł.
 — Nie był to zły człowiek ten wasz cioteczny choć wy go łotrem zwiecie.
 To mówiąc Juchim się uśmiechał chytrze.
 — Szkoda tego człowieka że umarł, — dodał