Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stach z Konar tom I 140.jpeg

—   136   —

jeszcze, lepsze oczy łatwo człowieka poznać mogły, na to jednak nie zważano. Uliczkami mniejszemi śmiejąc się i gwarząc ciągnęli ku rynkowi, gdy od strony zamku zatętniało i tuż w kilka koni jadący Kietlicz pokazał się za niemi. Chciał się Stach cofnąć do wrót których, ale już było zapóźno i wstyd uciekać przed zbójem, szli więc daléj ufając, że Stacha nie pozna, gdy jadący za Kietliczem nieodstępny Bereza krzyknął.
 — Ot że on! ot on!
 Kietlicz się odwrócił. Stach z Bogorją stanęli, a Jaśko zastawił się hardo za przyjaciela.
 — To wczorajszy zbieg! ten sam! — wołał pokazując Bereza.
 Kietlicz na nich natarł z koniem żywo, ale zobaczywszy Bogorję, którego znał, strzymał się nieco.
 — Ot on! — powtarzał natarczywie Bereza — ot on!
 Stach niechcąc się ukrywać ni zapierać, wystąpił śmiało.
 — A! tyś tu! — krzyknął Kietlicz.
 — A jam jest! albo co? — zawołał Stach.
 — A jakoś to zbiegł wczora? — począł Serb.
 — Ja? nie zbiegłem jako żywo — zawołał Stach śmiało. — Stałem w podwórzu zapomniany, aż się rozleźli wszyscy, a mnie samego zostawiono. Cóżem miał czekać? jechałem do wrót; wszak-