Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stach z Konar tom I 125.jpeg

—   121   —

We wrotach kazaliśmy otwierać, otwarto, my w konie i ot, zbiegłem tu do łaski waszéj.
 Poczęli się śmiać.
 — Dobrześ uczynił.
 — Byle w pogoń nie puścili się — zawołał któryś.
 — To się na strych schowa albo do szopy — odparł Bogorja — Kietlicz tu pomiędzy nas nie wlezie, nie byłby bezpieczny od kułaków! ma on węch, tam gdzie oberwać można, drugich posyła.
 Mówili jeszcze, gdy w uliczce tentent posłyszano — wszyscy zaczęli wołać — ot i pogoń macie! Bogorja z Leszczycem zabrali Stacha do komory — zniknął.
 Inni oknami poczęli wyglądać poświstując.
 Dnieć już poczynało, choć słabo, w uliczce postrzegli konno jadącego jednookiego Berezę, który z kilką pachołkami za sobą przybywał. Stanął przed dworkiem, ale postrzegłszy gromadę wielką ziemian, nie śmiał iść między nich, a w początku i pytać nie chciał. Oglądał się do koła; potém obrócił się do czeladzi przy koniach stojącéj.
 — Nie jechał kto tędy?
 Czeladź zmilczała, ale z okien podweseleni krzyczeć zaczęli.
 — A no! jechał na srokatym koniu mnich z dziewczyną! Czy tych szukacie?
 Drugi poddał.