Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stach z Konar tom II 250.jpeg

—   246   —

 Zbladły Kaźmierz rzucił się na krzesło.
 W tém wbiegł rozpromieniony Goworek i całując księcia po rękach, wołać począł.
 — Na kiedy książe konie mieć każesz gotowe?
 Książe pomyślał chwilę.
 — Choćby jutro, jadę — ale nie więcéj jak w pięćdziesiąt.
 — Kilkaset jest ich na zamku i w mieście — rzekł Goworek.
 — Niech idą gdzie chcą, rozjadą się, stoją i czekają, z większą siłą ja nie ruszę. Rzekłem i uczynię jakom rzekł.
 Goworek głowę skłonił i wyszedł.
 W wielkiéj izbie zebrani już się zwycięztwem cieszyli, Biskupa twarz się uśmiechała, Wojewoda był wesół, ziemianie się ściskali.
 — Z niewoli nas wybawił, — wołano — zbawcą jest naszym.
 Gedko jednak zawczesnéj radości nakazał milczenie ostrożne.
 — Nie trzeba nalegać nań, straszyć go, niech jedzie w pięćdziesiąt koni, choćby z dziesiątkiem tylko, my tam będziem co go na zamek wprowadziemy, załoga nasza, lud wszystek. Mieszek uchodzić musi chceli życie ocalić. Kaźmierzowi dać trzeba czas aby się z sumieniem przejednał.
 Książe, zaledwie wyrzekłszy słowo stanowcze już go żałował, Wichfried który go nie odstępo-