Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stach z Konar tom II 114.jpeg

—   110   —

 — Biskupa niema? — powtórzył pytanie Kietlicz.
 — Niema!
 — Kiedyż, jak, dokąd wyruszył?
 — Przecie się ojciec dzieciom opowiadać nie ma obowiązku gdy z domu jedzie — odparł ksiądz.
 Kietlicz pobladł.
 — To nie może być, — zawołał w uniesieniu — to nie może być. Kłamstwo jest! On się ukrywa!
 Duchowny nic nie odpowiedział nawet, zwrócił się tylko, jakby rozmowa była skończona, pogardliwie.
 Kietlicz wszedł w podwórze i porywczo wprost pobiegł do dworca. Gniew go uczynił zapamiętałym, drzwi począł otwierać gwałtownie, komnaty przebiegał i nieopamiętał się, aż gdy nikogo nigdzie nie znalazłszy, wszedł do pustej kaplicy.
 Widok miejsca poświęconego zmieszał go, drzwi natychmiast zatrzasnął, odwrócił się. W dali stał ksiądz i patrzał.
 — Dokądże zbiegł? — zakrzyczał.
 — Kto zbiegł? — zapytał duchowny.
 Kietlicz zmuszony był się poprawić, sam czując nieopatrznie wyrzeczone słowo.
 — Dokąd wyjechał?
 — Nie wiem — rzekł ksiądz spokojnie.
 — Dawno?