Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stach z Konar tom II 050.jpeg

—   46   —

klask dali; Mierzwa stał się ostrożniejszym. Zwrócił się ku pismom założyciela zakonu, dla których z nadzwyczajnym się oświadczył uwielbieniem, w czém mu nikt nie przeczył.
 Chcąc jednak odpłacić Opatowi jego przycinek przebąknął złośliwie, że Ś. Bernhard nim się stał poetą religijnym, pono téż światowe piosenki miłosne, w mowie pospolitéj pisywał.
 — Mój bracie, — odparł Opat — tém większa mu należy cześć iż się może nazwać owieczką ową zbłąkaną, którą Chrystus jako najdroższą opowiada.
 Młody Wincenty, chcąc téż zatrzeć wrażenie przycinku podsędziego, w uniesieniu począł odmawiać półgłosem sekwencję o Narodzeniu pańskiem Ś. Bernarda. Wnet uciszyło się do koła stołu, a młody ksiądz śpiewnym głosem zadeklamował.
 — „Radujcie się wiernych chóry, alleluja.
 Z czystéj dziewicy łoża, o cudo, król królów wychodzi.
 Anioł Rady z dziewicy się narodził. Słońce z gwiazdy wystąpiło.
 Słońce co nie zachodzi, gwiazda wiecznie jasna, zawsze błyszcząca.
 Jak gwiazda promień wydaje, tak dziewica syna, jak ona wdzięcznego.
 Promień nie zaciemnił gwiazdy, syn nie pokalał matki.