Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stach z Konar tom III 274.jpeg

—   270   —

 — Gniezno! Poznań! — krzyknęła — cóż mnie do Gniezna i Poznania! Całą noc go przecie męczyć ci starzy nie będą!
 Ręce zacisnęła, patrzając bystro na Wichfrieda.
 — Prawdę mi mów!
 — Prawda jest! pytajcie innych!
 — Gniezno! Poznań! — poczęła — ale dawniéj mu nic nie przeszkadzało!
 — A no! zestarzał — rzekł niemiec.
 — Nie! nie!
 Poruszyła się gwałtownie, przebiegając izbę krokami szybkiemi, jakby goniła lub uciec chciała sama od siebie.
 — Mówił kiedy będzie? — spytała stając.
 — Sam nie wie! Jutro może na koń go posadzą!
 — I pojedzie nie widząc mnie?
 Wichfried ramionami ścisnął.
 — Księciem jest i nie wolnym! — rzekł.
 Dorota z pogardą nań spojrzała.
 — Kłamstwa! wymówki! zdradziectwa!
 Łzy pociekły z jéj oczów, ale gniewem wyciśnięte, ścięła usta okropnie i miotając się znowu biegała po izbie. Wichfried postawszy nieco, padł na ławę, wyciągnął się, podparł, zadumał. Stanęła przed nim.
 — Mów mi prawdę — poczęła targając go, — mów wszystko, ja się łżą karmić nie chcę, po-