Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stach z Konar tom III 236.jpeg

—   232   —

szy i nasypał w dość obojętnie nastawioną dłoń sługi.
 — Smocze — rzekł odchodząc — ty mi będziesz potrzebny.
 Z inną twarzą, ale z niemniejszym niepokojem wrócił książe do izby, mówiąc w duchu.
 — Wszyscy pono o niéj wiedzieli prócz mnie i Wichfrieda!
 Litość budziła się w sercu, stare wspomnienia wracały żywe. Chciał wiedzieć o niéj więcéj, wszystko, pomódz, ratować, pocieszyć, ale stał na świeczniku, jak mówił, krok jego każdy był śledzonym. Ludzie wszystko mogli za złe tłumaczyć? Goryczy panowania i niewoli jego nigdy nie uczuł mocniéj. Potrzebował rozmysłu i ostrożności.
 Nie dano mu nawet postanowić co czynić, gdy już Żyra i Jaksa ze sprawami większemi nadeszli.
 Wichfried tymczasem myślał także, czyby mu zaspokoić księcia nie było bezpieczniéj. Sam dowiadywać się ani mógł, ani chciał; ludzie których się radził kogoby użyć w pewnéj sprawie poufnéj, nastręczyli mu Stacha z Przegaju, powiadając (co nietajném było), że biskupowi posługiwał w ważnych rzeczach i człek był przebiegły. Szukał go na zamku i doszedł zaraz, że przy skarbcu służbę opuścił. Rajec mu wskazał jego mieszkanie.
 Z południa niemiec już do wrót stukał. Stach, który znowu na Szląsk gdzieś z poleceniem od