Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stach z Konar tom III 163.jpeg

—   159   —

 Wszystkiego tego Zbisław wysłuchał cierpliwie — nic nie odpowiadając. Wreście Skórze i towarzyszom przebrało się narzekań, chcieli posłyszeć słowo pasterskie, poczęli się łokciami trącać, nakazując milczenie — i zamilkli.
 Zbisław namyślał się długo.
 — Nowe mi rzeczy prawicie — odpowiedział. — Mnie to téż równie jak was obchodzi. Kto w Poznaniu ten i w Gnieźnie będzie panem, a jabym rad siedzieć, Boga chwaląc, spokojnie. Kto to wam powiadał? Czy wam to objawił książę?
 Spojrzeli po sobie.
 — Gadają wszyscy, huczą, trąbią! — rzekł Skóra.
 — Lecz zkądże to wyszło? — rzekł Arcybiskup — bo ja o niczém nie wiem. Żeby to prawda być miała, pobożny, dobry pan nasz Kaźmierz, przed ojcem swym duchownym, przedemną, który tu przecie pierwszym jestem — coś by o tém powiedział. Kto wam to przyniósł?
 Skóra i inni żwawo się z sobą zaczęli sprzeczać.
 — Dobromir.
 — Jako żywo, nie ja! klnę się!
 — Sławek.
 — Jam się od Mirosza dowiedział.
 Po nici porwanéj do kłębka dojść nie było podobna. Arcybiskup czekał aby się to wyjaśniło, a wyjaśnić się nie mogło.
 — Moje dzieci — rzekł — prosta rzecz, po-