Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stach z Konar tom III 161.jpeg

—   157   —

inaczéj śpiewał, na Kaźmierza powstawał i ziemianie go pilno słuchali.
 — A dawnożeście to — przerwał mu Stach — w Sandomirzu Kaźmierza na rękach nosić chcieli gardłując za nim. Cóż wam uczynił iż nań szczujecie teraz?
 — Co? jeszcze się pytasz? — zawołał Gąsior. — Co uczynił? on tu sobie myśli panować bez ojczyców, a ziemie rozdawać jak mu się zamarzy? Niedoczekanie jego, z braćmi Wielkopolany pójdziemy, zrzucimy go aby drugich rozumu nauczyć. Zrzucić! o książąt łatwo!
 Śmieli się niektórzy, Gąsior prawił.
 — Jest w czém wybierać. Władysławowicza którego wziąć, szlązaczki ubogie, będzie nam to służyło jak zechcemy.
 — Człowiecze! ale cóż ci Kaźmierz winien? — wołał Stach.
 — Co? mnie... nic — rzekł Gąsior — a choćby i nikomu nie winien był nic? a gdyby nam trzeba było okazać co ziemianie, ojczyce mogą? Ot tak! na grozę drugim — albo to coś nie warto?
 Wziął się w boki.
 — My tu panami, nie kto? My! Znajcie nas, skurczybyki!
 Że beczki stały otworem, a czerpano z nich obficie, więc pod wieczór tak się zawzięło ziemiaństwo iż bodaj na zamek już ruszać chciało,