Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Stach z Konar tom III 031.jpeg

—   27   —

 — Ubogi? wy? — rozśmiał się Stach wchodząc za nim.
 Uśmiech szyderski do żywego tknął Juchima, który wprost z obojętności chłodnéj przeszedł do największego roznamiętnienia. Posądzenie go o zamożność było dlań najstraszniéjszą groźbą.
 Podniósł obie ręce wychudłe wskazując na istotnie nędzną izdebkę do któréj weszli.
 — Wasza miłość nie chcecie wierzyć ubóstwu mojemu! Albo mnie Mieszek i Kietlicz nie darł ze skóry jak innych — zawołał. — A! gorzéj niż innych! Na wyjezdném ostatni im grosz oddać było potrzeba! Ja z głodu mogę umierać! Kto mnie dziś pożywi, kto się ulituje?
 Stach zlekka go uderzył po ramieniu.
 — Bądźcie dobréj myśli — odezwał się — pan nasz nowy, którego wam przywiedliśmy, sprawiedliwy jest, bogobojny, litościwy, z nim i wam lepiéj będzie i wszystkim. A ci co z tym panem jadą, nie drapieżne sępy są, ale ptactwo spokojne.
 Juchim skłonił głowę z poszanowaniem.
 — Służyliście księciu Mieszkowi, — dodał Stach.
 — Ja? — przerwał Juchim — a kto mu nie musiał ze strachu służyć? każdy człowiek życie ratuje.
 Tak się rozpoczęła rozmowa, poczém Juchim mimo ubóstwa na które skarżył się, postarał