Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Saskie ostatki tom 2 114.jpeg

 — Jeszcze od Brühla? — zapytał Steinheil.
 — Ja? od Brühla — ofuknął Zabiełło. — W wielkim sekrecie sam Król J. Mość do ciebie mnie posyła.
 — W sekrecie przed Brühlem? — zapytał Steinheil.
 — Zabiełło skłonił głową.
 — Kazał mi przeprosić, że już cię widzieć nie może, czuje się chorym, a ty, biedny panie radco musisz jak się zdaje w pilnych sprawach do Frankfurtu powracać.
 Śmiał się Steinheil.
 — W istocie — rzekł — sprawa pilna... mówiono mi o wynalezieniu nieznanego ułamku pism Cicerona, rozumiesz panie szambelanie, że potrzeba śpieszyć, aby się z tem poznać.
 Zabiełło stał patrząc mu w oczy.
 — Biedny król — westchnął — otoczony jest taką troskliwą opieką, że ona równa się niewoli. Miałżebyś ty panie rezydencie podejrzanym być żeś go z niej chciał wyzwolić.
 — Niewiem, ale dziś rano król mi dał posłuchanie bez wiedzy dyktatora i został za to ukarany. Schwytano nas na gorącym uczynku tajemnej narady w Bażantarni!
 — Jakto? król śmiał? bez zezwolenia?
 — Bez wiedzy nawet — dokończył Steinheil. — Domyślałem się rozstając z nim, że mnie już tam więcej nie dopuszczą.
 — Biedny nasz pan — rzekł Zabiełło. — Kazał mi wam wyrazić cały swój dla was szacunek i obiecuje wkrótce powołać do Drezna.
 Rezydent zadumał się milczący.