Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Saskie ostatki tom 2 102.jpeg

w ogóle rzadko prawdę słyszą, a W. Kr. Mość nie stanowicie wyjątku.
 — Ale Brühl mówi mi wszystko — zawołał król.
 — Tak N. Panie, wszystko co znajduje właściwem, a co nie zaburza spokoju W. K. Mości.
 — Co trzymasz o Brühlu? — wtrącił August — zdolności ogromne, miłość dla mnie niewzruszona.
 Steinheil się uśmiechnął bardzo nieznacznie, lecz król, który niespokojnie badał go, dojrzał ten nienarodzony półuśmiech i zasępił się.
 — Gdyby nie Rossja — rzekł — gdyby nie Moskwa, Brühl tak prowadził interesa moje, że bylibyśmy wszystko odzyskali. Ocalił wiele, honor mój cały. Saksonja odżyje... Polska wybierze po mnie jednego z synów... Alboż to nie świetny koniec takiej zajadłej wojny. Siedm lat wytrwać alboż to nie bohaterstwo?
 Za każdym frazesem król się zatrzymywał spodziewając odpowiedzi. Steinheil patrzył w ziemię i milczał.
 August łagodnie jakby go chciał przebudzić z uśpienia, wziął za suknię i rękę położył na ramieniu.
 — Mów, mów — odezwał się łagodnie. — Od mojego powrotu męczę się myślami. Cierpię... Brühl mnie pociesza... ale wewnątrz czuję, słyszę jakieś głosy.
 Zwolna rezydent głowę podniósł, stara jego, jakby z pargaminu wykrojona twarz przybrała wyraz uroczysty, poważny.
 — N. Panie — odparł. — Ci co mówią ci pochlebstwa, kłamią, a głos twój wewnętrzny prawdę ci mówi. Siedmioletnia wojna zadała ci cios śmiertelny. Prusy rozpoczęły te zdobycze, które się skończą ich