Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Saskie ostatki tom 1 024.jpeg

 — Wiem, wiem — przerwał król — każ je katowi palić na rynku pozwalamy Ci! Niewdzięczni są.
 — O ten trybunał, ten trybunał się nie obejdzie bez krwi przelewu — dołożył Brühl, który się rozgrzewał.
 Nagle August III spuścił głowę.
 — Posłałeś do Drezna? spytał.
 — Posyłam codzień — zawołał minister.
 — Teatr gotów będzie.
 — Dniem i nocą go kończą. — Zapewnił Brühl.
 — Galerję przewieźli z Königsteinu?
 — Cała już jest w Dreźnie — zapewnił minister. — Madonna na swem miejscu.
 Król słuchając złożył ręce.
 — Kiedy ja nareszcie, stęskniony to arcydzieło boskiego mistrza zobaczę — zawołał głosem rzewnym. — Śniła mi się nieraz w jasności niebieskiej nademną. Czułem ją, a oczów podnieść nie śmiałem. Aniołowie ręką jego prowadzili, gdy ją malował.
 Głos mu drżał gdy to mówił, i zniżywszy go, jakąś myślą wstrzymany zamilkł. Zdało mu się, że Brühl, który miał też galerję — mógł być zazdrosnym. Chciał wiernego pocieszyć sługę.
 — Ale i ty mój poczciwy Brühlu — rzekł — masz obrazy bardzo piękne, i tobie nic z nich spodziewam się nie zginęło.
 — Nic — odparł minister.
 — Ten Dietrich — rozśmiał się August weselej — choć cudownie małpuje mistrzów, ale na Rafaela się nie porywa, toby było świętokradztwo!!!
 — Dietrich przecież jest niepospolitym malarzem — odważył się dodać Brühl.