Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Masław tom 1 211.jpeg

codzień jest mniéj, wkońcu nas głód zmoże. Człek po poléwce siły nie ma...
 Słysząc to niektórzy, ku niemu pozwracali głowy.
 — A cóż czynić? — spytał Lasota — kiedyś taki mądry? co lepszego.
 — Niewiasty i chorych w środek zabrać, zbrojnym się ludem otoczyć — i przebojem uchodzić w lasy — zawołał Wszebor. Trafiemy na Trepkę, albo na innych, złączym się z niemi, a choćby ginąć przyszło — toć razem!!
 — A ludziska te co się schronili tak jak bez broni — cóż z niemi? — spytał Toporczyk.
 — Im czerń nie zrobi nic, ich i horodyszcze można porzucić, żałować nie ma czego, — mruczał Wszebor. — Co my dla nich ginąć mamy? Tym się nic nie stanie!
 Nie odpowiedziano Wszeborowi.
 — Kto wie co lepsze? — mruknął Kaniowa.
 — Belina stary uparty, mówić z nim o tém nawet nie można — dodał Lasota.
 — W łasce Bożéj ufa — rzekł Toporczyk. — Słyszeliście co O. Gedeon codzień powtarza.
 — Dobra łaska Boża, a no człek się i sam ratować powinien — dodał Wszebor. — Belinie swojego dostatku i ojcowizny żal, dla tego nas tu gotów wszystkich zamorzyć, by przy swych śmieciach pozostał.
 Syknął stary Lasota.