Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Macocha tom trzeci 189.jpeg

a teby się tym zdały, którym Bóg takiej rozumnej twarzyczki nie dał.
 — A że ja i nie myślę nawet za mąż się wydawać, tem ci mniej mi potrzebne, rzekła Laura.
 — Wojewoda patrzał ciągle na nią.
 — Dla czegóż nie myślisz iść za mąż? przepraszam, że nie tytułuję, alem stary, asindźkabyś wnuczką moją być mogła...
 — Nie mam do tego stanu powołania, odezwała się Laura...
 — Cóż? czy do klasztoru? tegobym pochwalić nie mógł, bom protestant...
 — Ja także odparła Laura...
 — A nie wiem nawet nazwiska, obracając się do Tyszki spytał wojewoda.
 — Laura Dobkówna z Borowiec...
 — Hę? pochwycił zdumiony stary. Cóż? czy Adama wnuczka? Salomona córka...
 — Pan znałeś moją rodzinę?..
 — Znałeś! zawołał wojowoda. Adam miał za sobą siostrę moją rodzoną, o której zgonie straszne rzeczy powiadano... i o nim także... Waćpanna jesteś moją wnuczką...
 Słysząc to wszyscy osłupieli, Eliasz aż przybiegł do stołu bliżej, by się staremu przypatrzyć.
 — I mówcież tu, że nie ma Opatrzności! zawołał wojewoda ręce składając, i powiedźcie mi, że to przypadek!
 Laura schwyciła jego rękę, on całował ją w głowę, wszyscy stali milczący.
 — Mam więc kogoś z rodziny co się przyznaje do mnie! zawołało dziewczę ze łzami w oczach...