Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Macocha tom trzeci 182.jpeg

 Wojewoda popatrzał na nich, a że siedział naprzeciw okien przyłożył rękę do czoła.
 — Hę? Tyszko zdaje się? rzekł cicho.
 — Do usług...
 — Cóż ty tu robisz? z interesem?... zapytał wojewoda.
 — Tak jest... i ze znacznym.
 — Masz co do odebrania...
 — Nie, do umieszczenia...
 Wojewoda spojrzał na hajduka stojącego za nim.
 — Staszku, rzekł spokojnie, na rany Chrystusowe, weź ty mi ich za plecy i grzecznie a pięknie wypchnij co najrychlej!
 — A to co znaczy? spytał Tyszko...
 — Żeś chyba oszalał u Tepera pieniądze umieścić! A toż bankructwo lada dzień, albo raczej lada godzina... To marnotrawcy! Ja tu siedzę dla pięciu kiepskich tysięcy dukatów i burzę tę Jeruzalem... a oni mi się jak piskorze wykręcają. Człowiecze! Panu Bogu dziękuj żeś mnie tu zastał, nogi za pas i uciekaj...
 Tyszko osłupiał.
 — Co? Teper i Szulc?
 — Ja ci mówię, że bankruty! grosza w kasie nie mają! Skończyły się bachanalje! Teraz przyjdzie rachunek sumienia. Tyszko, czyjeż to pieniądze?..
 — Sieroce, panie wojewodo...
 — Wracając, wstąpcie wszyscy do kościoła i pomódlcie się. Znajdziecie gdzie może ołtarz Aniołów Stróżów...
 Tyszko, Honory i Eliasz zbledli, słuchali przez chwilę, a tuż stary pierwszy ruszał do drzwi dawszy znak Honoremu.