Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Macocha tom trzeci 091.jpeg

 Starzy obaj byli wzruszeni mocno. Potrzymawszy medal i popatrzywszy nań, regent oddał go posłanemu.
 — Chcecie bym dziś był?
 — Jak najrychlej, panie a bracie, rzekł Eljasz... potrzebni nam jesteście, nikogo tu nie mamy, a groźne położenie nasze.
 — Sami jesteście?
 — Pan mój z córką jedyną.
 Rejent pochodził nieco, witany zewsząd krzykiem swojego ptactwa, które w niebogłosy wołało doń o pieszczoty i strawę.
 — Tam się coś stało? spytał po cichu regent; powiedz mi bracie co wiesz, abym się zawczasu przygotował... Szukano!
 — Wydano, zdradzono i szukano!
 — Cóż znaleziono?
 — Nic, oprócz tych ksiąg, z któremiśmy się nie taili... bo je pan nasz za pamiątki uważał. Archiwum i kaplica dotąd ocalały, lecz wiele na wszelki wypadek spalić musieliśmy... Dobek nasz uwięziony był.
 — Puścili go?
 — Nie, wykradziony został i tu zbiegł.
 Regent się zadumał.
 — Niech się nie pokazuje, rzekł, mnie trudniej będzie uczynić coś niż komu drugiemu, bom na oczach i w podejrzeniu, lecz znajdą się inni.
 — Majątek dano w administrację na zniszczenie, rzekł Eljasz, trzebaby i to ratować.
 — Komu? spytał regent.
 — Niegodziwej kobiecie, za której zdradą i poduszczeniem wszystko się to stało. Dobry nasz pan jeden