Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Krzyżacy 1410 tom I 179.jpeg

żartów, a kto siły nie czuje, albo męztwa, lepiéj pod strzechę, niż na srom.
 Teodorek się zarumienił i z bladego jak mur, stał się czerwonym jak wiśnia.
 — Sromu nie uczynię — zawołał — ni sobie, ni wam, ale gdy zagrzmiało wojną i śmiercią, pomyślałem o krwi, która się lać będzie i serce mi się ścisnęło.
 Dziko spojrzało chłopię na pana Andrzeja, który nie wiele na oczy jego zważał. Poklepał go po ramieniu.
 — Słyszę, że ci aż dwóch sług znowu przybyło? — zapytał — czy przywieźli ci dobre słowo od matki?
 Teodor milczał chwilę.
 — Matka nie wié o mnie — rzekł — ludzi mi nadesłał stary mój, co ztąd uszedł.
 — I znowu słyszę takich, co się z nikim rozmówić nie umieją, a do kata, na Niemców wyglądają.
 Chłopak zamilkł. Wojsko z tą pieśnią i okrzykami ciągnęło daléj, a tu już niczém niepowściągnione, chciwe oczekiwanych łupów tłumy Witoldowe, rozlały się znowu po kraju.
 Na noc stanęły wojska pomiędzy dwoma jeziorami, na piaszczystém błoniu pod Ludborzem,