Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Krzyżacy 1410 tom I 159.jpeg

z mieczykiem, jak na ptaszki w pole iść! A konia masz?
 — Koń jest, zbroję kupię i co trzeba.
 — Kupisz? toś u pani matki grosza szarpnął: widzisz niegodziwcze.
 — A cóż było począć? przecież to nie kradzież?
 — Szalona pałka! — rzekł przypatrując mu się pan Andrzéj i obrócił go kilka razy we drzwiach namiotu. — Do czego się to zdało? Siły żadnéj, chrząszcz... w pierwszym lepszym ścisku, swoi cię zduszą: i na dziewczynę wyglądasz, jak Bóg miły.
 Chłopiec się czerwienił.
 — Gdybym chciał ulitować się nad tobą, na coś ty się mi zdał? niańki jeszczeby dla waszeci potrzeba. Sam jeden jesteś? — dodał Brochocki.
 — Mam starego sługę.
 — Dwie gęby więcéj? a tu i tak często nie ma co jeść!
 — Ja się wyżywię sam.
 — Matczynym groszem — śmiał się Brochocki — to mi zuch.
 Wtém zatrąbiono po raz drugi. Pacholę nadbiegło oznajmując, że obóz się ruszać zaczyna i że na chorągiew niedługo przyjdzie koléj.
 Brochocki więc co żywiéj poszedł zbroję wdziewać, lekką, jakiéj do pochodu używano. Myślał,