Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Krzyżacy 1410 tom I 034.jpeg

świętéj, a czasem dwóch i trzech nie słuchał, na łowy nawet z sobą duchownych wozi, piątki suszy i modli się na kolanach.
 Niektórzy się śmiać poczęli, inni wybuchli gniewem.
 — Cóż to za jeden? Polak?—poczęli pytać.
 — Szlązak jestem...
 — E! pół-Polaka!—mruknął któryś ze wzgardą.
 — Po cóż Jagiełły bronicie?
 — Nie Jagiełły, ale prawdy bronię.
 — Jako żywo, ńie jest to prawda—wyrwał się któryś z za stoła.—Z nieboszczykiem Konradem W. Mistrzem kilka razy jeździliśmy na granicę z królem na rozmowę. Widziałem go z blizka. Obyczaje ma pogańskie, a wiecie dlaczego w lesie nadewszystko siedziéć lubi? aby się wężom modlił i pod staremi dębami zabobony swoje odprawiał. Samem widział, jak wychodząc z rana z namiotu słomki łamał, rzucał i wkoło się okręcał, czyniąc gusła jakieś.
 — A no tak! takci jest!—potwierdzali drudzy, patrząc w księdza, który milczał.
 — Cóż wy na to?—podchwycił sąsiad.
 — Przy swojém stoję—rzekł stary—chrześcianinem jest.