Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Krzyżacy 1410 tom II 230.jpeg

 — Nie żalby nam pewnie było, gdyby ich Krzyżacy do nogi wybili... ale tak...
 — Ale tak! — bąkał drugi.
 — Może się upił tylko.
 — A pewnie! — dodał drugi.
 — Tak trzeba gadać — dołożył trzeci.
 — Albo lepiéj nie mówić nic.
 Rozeszli się. Kuno na jakąś odwagę się zebrał i wszedł do kamienicy.
 Na dole miał trochę węzełków swoich, najprzód do izby się udał i śpiesznie gotował się do drogi.
 Gdy wszystko zgromadził, a pasa wziął, na górę poszedł.
 Noskowa płakała siedząc w krześle i powtarzała jeden wyraz:
 — Nieszczęście.
 Dienheim nie chcąc o tém zagajać rozmowy, szepnął tylko, że jechać musi, bo mu czas przychodzi stawić się na słowie.
 Wstała Noskowa z czułością go pożegnać i pragnąc powstrzymać.
 — Radbym został, Bóg widzi: nie mogę — odparł cicho.
 Obejrzała się dokoła, Ofki nie było: wskazała mu matka drugą izbę: w niéj dziewczę w téj wy-