Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Krzyżacy 1410 tom II 019.jpeg

który z zuchwalstwem niewieściém spełnić postanowiła.
 Dowódzca Czechów nieco wysunąwszy się naprzód, stał niedaleko.
 Dziewczę obejrzawszy się i postrzegłszy, że ją nie śledzą, pomknęło ku niemu.
 Z konia swego spojrzał dowódzca na słabe pacholę z ciekawością. Twarzy mu z pod hełmu niewiele widać było.
 — Hej! — zawołała Ofka — dobry będziecie mieli taniec, miłościwi panowie. O! zaprawdę! nie łacna to rzecz, drugi podobny zobaczyć; po obu stronach was Czechów przynajmniéj równa siła, brat z bratem walczyć będzie i brat brata zabijać! Rozkosz na to patrzéć, jak się rzezać będziecie.
 — A ty zkąd o tém wiesz, chude ptaszę? — zawołał Czech.
 — Alboż nie widzicie, że do jeńców należę, że choć ciało moje tu, serce moje tam!
 Wskazała ku Krzyżakom.
 — Wiem ja — dodała, i więcéj jeszcze — wiem i to, żeście wzięli złoto i przyrzekli i poprzysięgli, iż się przeciwko krzyża bić nie będziecie!
 Wstrząsł się dowódzca i zbroja na nim chrzęsła, zdawało się, że za miecz pochwyci. Obejrzał się dokoła, czy kto go nie słucha.