Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Kraków za Łoktka tom I 217.jpeg

o tem tylko prawiąc ciągle, jakby rad co rychlej do pana swojego powrócić i służyć mu znowu.
 Gdy rana się już dobrze podgajać zaczęła, coraz niespokojniejszy Suła, do Krakowa się począł wyrywać. Trzymano go długo, a w końcu i powściągnąć nie było sposobu. Choć mu się we łbie kręciło i szumiało jeszcze — siadł na koń i pojechał.
 Zapowiadał, że wprost na zamek do księcia się uda, ale nie strzymał słowa, zboczył na Rzeźniczą ulicę i do tych wrót nieszczęsnych, których obronę niepotrzebną o mało nie przypłacił życiem.
 Wrota świeciły białemi nowemi powstawianemi deskami, przed niemi stał właśnie opasły, rumiany, ale nachmurzony Paweł z Brzega.
 Poznawszy Marcika głową doń skinął.
 — Zdróweś już? — zapytał.
 Suła krwawy ledwie zabliźniony szram na głowie i czole ukazał.
 — Zbójca! — zamruczał Paweł.
 — Ciął mnie — odparł Marcik — a no jeszczem żyw — rachunek między nami nieskończony.
 Cóż Greta? doma?
 Na to pytanie Paweł usta wydął, czapki poprawił, popatrzał nań, jakby się zdziwił pytaniu i — nie rzekł nic z razu.
 — Aleć żywa i zdrowa! — pytał niepoprawny Marcik.
 Stryj ruszył ramionami.