Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Królewscy synowie tom IV 191.jpeg

wem księcia. O. Łukasz siadł na ławeczce i począł odmawiać modlitwę.
 — Ojcze miłosierdzia.
 — Dajże mi pokój z tą modlitwą! zaryczał głos z łoża. Przysłali cię, abyś mnie spowiadał? Powiedz im, że przygotować mnie potrzeba. Zyskam na czasie... Niewyspowiadanego mnie nie zgładzą!! Dosyć tego! O. Łukasz spojrzał nań i zamilkł.
 — Kto tam jest oprócz Magnusa? — zapytał nagle Zbigniew.
 — Nie znam nikogo oprócz Palatyna Skarbimierza — rzekł ksiądz.
 — Najzajadlejszego z wrogów moich! — krzyknął Zbigniew porywając się — tego jednego dosyć, aby mi przyniósł śmierć!
 — Módlmy się — powtórzył duchowny.
 Zbigniew wstał i nie zważając nań, chodzić począł, przystąpił do drzwi, uchwycił za nie, potrząsnął niemi, zawarte były.
 Stróż usłyszawszy szelest, rozwarł je napół, a zobaczywszy więźnia, gwałtownie zatrzasnął.
 — Módlmy się! — błagająco mówił O. Łukasz.
 — Milcz, klecho! — rzekł stając naprzeciw niego Zbigniew i podnosząc pięści ściśnione, milcz! Powiedz im, żem wściekły, że spowiedzi słuchać mnie nie mogłeś. Mają prawo wziąć mi życie, ale nie gubić duszę...
 Pochylił się ku niemu.