Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Królewscy synowie tom II 100.jpeg

 Uśmiechnął się chytrze, oczy mu pałały, królowa była uradowana i patrzyła nań z czułością wielką.
 — Nie lękasz się swoich by cię zdradzili? — szepnęła.
 — Nie, mojém złotem żyją — rzekł Sieciech — tamci ich za co kupić nie mają.
 Mieniały się uśmiechy i wejrzenia; Judyta zdała szczęśliwą.
 — Wszystko dobrze — rzekła głos zniżając — lecz pospieszać trzeba. Król dogorywa widocznie mówię wam, powtarzam, dni jego policzone, ociągać się nie godzi.
 — Wszystko teraz spiesznym pójdzie krokiem — rzekł Sieciech.
 Zasłona we drzwiach poruszyła się i zaszeleściała, wszedł podkomorzy królewski.
 Ukłonił się nizko wojewodzie i ręką wskazał, że król go wzywa do siebie. Zrozumiał to łacno Sieciech, bo się spodziewał, że poń przyślą. Gdy podkomorzy się oddalał, wojewoda w ślad za nim pośpieszył, spojrzał tylko ku królowéj, która ścigała go oczyma, i odchodzącemu od ust pożegnanie posłała poufałe.
 Nieraz tak i przy ludziach, okazywała czułość swą ulubieńcowi.
 Sieciech zastał króla na zwykłém miejscu, pogrążonego w myślach tak, że choć wszedł i sta-